Olbięcki kościółek
Wiejski drewniany kościółek u podnóża góry,
swą wieżę z krzyżem dźwiga hen pod chmury.
Kościół jest prosty jak szopka w Betlejem,
żaden przepych, bogactwo z wnętrza się nie leje.
Na głównym ołtarzu w drewnie wyrzeźbionym,
jest Maryi z Jezusem obraz umieszczony.
Na zwieńczeniu ołtarza nad daszkiem drewnianym,
są patronów imiona Piotra i Pawła lampą podświetlane.
Kościół jest zwyczajny, jak prości weń ludzie,
co przychodzą zmęczeni po tygodnia trudzie.
By pochylić swą głowę przed tronem ołtarza,
by Bóg plonem obdarzył trudy gospodarza.
Na kamiennej posadzce, na ławkach drewnianych
klęczą pary kolan do ziemi przygnanych.
Ludzie zasłuchani w duszpasterza słowa,
dziesiątki ust łączy modlitewna mowa.
Szeptana po cichu i na głos mówiona z przejęciem
a nad wszystkim czuwa Maryja z dziecięciem.
Która dumnie króluje z wysokości ołtarza
i swe dzieci rozmodlone łaskami obdarza.
Serafin Ewa Dorota
